Wyżej Menu Niżej
Na początku grudnia mieszkało w namiotach 12,5 tys. polskich żołnierzy. W styczniu 1940 r. rozpoczęto budowę drewnianych baraków, które zlokalizowano pomiędzy al. Żołnierza i ul. Szczecińską. W następnych latach zmieniała się liczba jeńców i narodowości. W obozie po Polakach przebywali Francuzi, Belgowie, Rosjanie, Włosi, Jugosłowianie, Kanadyjczycy, Brytyjczycy. Jeńcy zmuszani byli do prac w rolnictwie, dowożono ich do zakładów chemicznych w Policach, do stoczni w Szczecinie i na budowę autostrady. Wielu jeńców chorowało na skutek panujących warunków obozowych, część z nich zmarło. W Stargardzie znajdował się szpital obozowy, który mieścił się w budynkach szkolnych przy ul. Limanowskiego, które były otoczone drutem kolczastym i był pilnowany przez wartowników, tak jak obóz. Szpital obsługiwał również inne obozy jenieckie, m.in. Oflag II B w Choszcznie, Oflag II C i Stalag II C w Dobiegniewie. W lutym 1945 r. obóz został zlikwidowany, a jeńcy ewakuowani na wyspę Rugię. Pomnik poświęcony Stalagowi II D zlokalizowany jest przy końcu al. Żołnierza.
Na podst. "Stargardzkie ABC", E.Olszewski.
Wyżej Menu Niżej